14 Kasım 2012 Çarşamba

İncecik bir dal

Hayat bugün yine çok sıkıcı başladı. Zaten geceden belliydi sabahın gelişi. Bir yumak mutluluk içinde yuvarlanıp, daha da büyümek isterken, hep kendimi çözülürken buluyorum. Sabır nereye kadar gider bilmem. Bir gün infilak edeceğim büyük ihtimalle. Yaşama karşı ne çaresiz bir haldeyim. Başkalarını incitmemek için sürekli kendimi yaralıyor, kırıyor, yok ediyorum. Bensiz bir ben.
Tutunduğum tek dalda kırıldı. Uçuruma bir adım daha yaklaştı beden. Hayır, düşmeyeceğim ve atlamayacağım. Ama biliyorum ki daha uzun süre düşmekle atlamak arasında saatler yaşayacağım. Bol bol gözyaşı akıtıyorum toprağa. İçimde kalan son umutlarla. Belki gözyaşlarım o uçurumun kenarında bir fidan büyütür. Kimbilir belki o fidandan incecik bir dal uzanır bana, tutunurum. Ne kalmak istiyorum ne de gitmek, sadece mecburum yaşamaya.

2 yorum:

  1. ya üzme ama kendini.
    başkalarını üz.
    hiçbi dala tutunmaaaa.
    kendine tutun sadece.
    :)
    neyin var ama yaaaa.
    :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bazen bir dala tutunmak gerekir. Başka yol bulamamışsındır çünkü :)

      Sil