Depresif

İstediğin kadar umutla bak dünyaya, umutlarını kirletecek birileri mutlaka çıkıyor. Tekrar deniyorsun, tekrar çelme  takıyorlar. Sen tekrar diyorsun, onlarda  asla bıkmıyor. Bu savaş 365 gün 24 saat devam ederken, bir taraftan da mutlu olman bekleniyor. Aynaya bakıyorum çok zaman, androide mi benziyorum ki bu insanlar benden mutlu olmamı umuyor diye. Onların geçerli bir sebebi olabilir ama benim yok. Düğüm olan hayatımın ucunu bir bulsam, çekeceğim hemen. Çözülsün, uzasın, rahatlasın. Belki de o düğümü çözmemi gerektirecek sebebi  bekliyorum. Boğazım da düğümleniyor bu aralar sık sık. Onu da çözemiyorum. Sürekli yutkunuyorum. Kursağında yemek biriktiren kuşlar gibiyim. Kime neye biriktiriyorsam. Saçmalıyorum yine. Düşünmeden yazıyorum satırları. Kendi kendimle konuşuyorum. Yazdıkça ekrandaki kelimelerim bana bakıyor, ben onlara. Bakışıyoruz. Susuyoruz. Biz birbirimizi anlıyoruz. Bu ne depresiflik böyle. Kendimden sıkıldım.