Ağır. O kadar ağır ki . Daha da ağırlaşacak biliyorum. Gün geçtikçe daha da , daha da daha da . . . . . . Sustum. Başka çarem olmadığını anladım sonunda. Sessizlik. Kendi sesime bile ürperiyor içim. Dün, bugün,yarın ve daima. Değişmeyecek. Değişmesi için de çabalamayacağım. Biliyorum zaman en iyi ilaçtır acılara. Acıyor, kanıyor, kabuk bağlıyor, yoluyorum, acıyor, kanıyor, kabuk bağlıyor, yoluyorum, acıy.........Geçecek .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder